“Babalar, çocuk ele avuca gelene kadar baba olduklarını anlamazlar diyorlar ya hani” demişti bir gün eşim… “Ben ilk günden beri kendimi dolu dolu baba olarak hissediyorum”
Annelik duygusu; hamilelik, hormonlar, doğum, emzirme gibi etmenler olunca yoğun yaşanması tabii hale gelen bir duygu oluyor ancak babalık öyle değil. Babaların, hamilelikte annenin tombiş karnındaki tekmelere dokunmalarını saysak bile, ilk gerçek temasları bebek doğduğunda gerçekleşiyor. Genelde ne yapacağını bilemez bir şaşkınlık hali, bir acemilik oluyor üzerlerinde haliyle. Bu yüzdendir ki olaya sonradan dahil olmalarına rağmen bebelerini yoğun bir ilgiyle ve sevgiyle kucaklayan babaları yürekten alkışlıyorum . Tabi biz anneysek onlar da baba yani 🙂
Bu neslin babaları; çocuk sevmeyi bile ayıp sayarak sevgilerini gösteremeyen , çocuklarını uykularında seven bir neslin evlatlarıydı.Lakin şimdiki babalar bu durumu değiştirmeye, evlatlarıyla daha çok ilgilenmeye başladılar ki ne mutlu….
Baba ki anneden yüz bulamayınca koşup sığındığımız, akşam işten dönmesi için dört gözle beklediğimiz, bizi herşeyden koruyacağını ve sakınacağını bildiğimiz, koca yürekli koca adamlar…
İşte şimdi ben de bugün bu vesileyle diyorum ki…
Doğumdan bu yana çocuğundan ilgisini esirgemeyen, geceleri benimle beraber uykusuz kalan, yediren, içiren, bezleyen, uyutan, giydiren, oynayan yani tabiri caizse “emzirme” dışında bir annenin yapabileceği ne varsa yapabilen, tıpkı dün geceki gibi hasta oğluna bakmak için beni uyutup sabaha kadar elinde ateş ölçerle başını bekleyen bizim evin babası başta olmak üzere ilgili, az ilgili, becerikli, az becerikli, çaba dolu ama en önemlisi sevgi dolu tüm babaların babalar günü kutlu olsun. siz onların süper kahramanları, sırtlarını dayadıkları güçlü ve huzurlu birer limansınız…siz olmasanız biz de anne olamazdık… 🙂 İyi ki varsınız…
Foto: pixabay.com
